Instrukcje wejścia-wyjścia
Instrukcje wejścia-wyjścia służą do realizacji dwóch zadań:
- programowego podziału pamięci,
- komunikacji z urządzeniami peryferyjnymi.
Rozkazy IN i OU są dwuargumentowe: pierwszym argumentem jest rejestr, drugim argument normalny. Najmłodszy bit argumentu normalnego mówi o tym, czy rozkaz jest kierowany do pamięci (1), czy do urządzeń zewnętrznych (0). Szczegóły pierwszego przypadku użycia opisane są w osobnym dokumencie, tutaj zajmiemy się jedynie kwestiami ogólnymi oraz szczegółami komunikacji z peryferiami.
Postać rozkazów IN/OU
Podstawowe argumenty rozkazów IN i OU nie różnią się niczym od pozostałych przypadków z grupy z argumentem normalnym - możliwe jest użycie wszystkich dostępnych modyfikacji. Wyjątkowe jest natomiast to, że cztery kolejne słowa pamięci po słowie (bądź dwóch, w przypadku bezpośredniego argumentu) rozkazu IN/OU zarezerwowane są dla czterech dodatkowych argumentów. Muszą one zawsze wystąpić i zawierają adresy pamięci, na które ustawiony zostanie licznik rozkazów po wykonaniu rozkazu IN/OU. W zależności od warunków, jakie wystąpiły w trakcie jego wykonywania, wybierany jest jeden z podanych adresów:
- Adres 1 - brak odpowiedzi od kanału bądź urządzenia (brak kanału, brak urządzenia, niesprawność)
- Adres 2 - kanał lub urządzenie zajęte
- Adres 3 - rozkaz poprawnie przyjęty przez kanał lub urządzenie
- Adres 4 - błąd parzystości pamięci
Tak więc poprawne użycie instrukcji IN/OU może mieć postać:
OU r2, r3
.word noans, busy, ok, parity
noans:
... ; obsługa przypadku "brak odpowiedzi"
busy:
... ; obsługa przypadku "zajętość"
parity:
... ; obsługa przypadku "błąd parzystości"
ok:
... ; kontyunuacja programu